"Met oom Henk aan Zee"

Vrijdag 15 Aug 1947

Het was reeds enige tijd het plan van tante To en oom Henk om nog eens naar Scheveningen of een andere plaats aan zee te gaan. Met een taxi, zodat oom Henk zelf en papa ook mee zouden kunnen gaan. Ook al omdat oom Henk de laatste tijd steeds niet zo goed was geweest, en omdat papa na al dat ziek zijn ook nog niet met de trein gereisd had.
Om negen uur stonden wij vanmorgen klaar, en precies op de afgesproken tijd kwamen zij ons afhalen. Wij moesten nog even langs de Binnenweg rijden om Bets af te halen, zodat we nu met zessen waren. Het doel was het plaatsje Terheijden, maar de chauffeur wist niet goed de weg daarheen, en zo zijn we dan eigenlijk aan een ander zeeplaatsje gekomen, namelijk Monster. Dat maakte evenwel niet veel uit, omdat het karakter van het strand vrijwel eender is als dat van Terheijden.

Het plaatsje Monster heeft dit nadeel, dat er een gemeentelijke verordening is (christelijk) die zegt dat het verboden is zich aan of op het strand te ontkleden, wat met zich meebrengt dat er niet gebaad mag worden, ook niet gezonnebaad. Het eerste zien zij door de vingers, het tweede echter niet. Dus is het moeilijk te gaan baden als men zich niet mag uitkleden. Toch in de middag, toen het drukker werd op het strand, werd er nog al flink gezondigd tegen die verordening.
Het was prachtig warm weer, en de autotocht was schitterend en gezellig geweest. Toevallig zagen wij onder Maassluis de Nieuw Amsterdam (vlaggenschip van de H.A.L.) uitvaren naar zee. Het zou naar Southampton gaan om te dokken. Een prachtig gezicht was dat kolossale schip; we reden haar makkelijk voorbij, omdat zij in volle zee 30 mijl vaart, dus in de Nieuwe Waterweg veel minder vaart had. Later zagen wij het schip nog eens, in volle zee, door de kijker, maar nu vaag en heel ver weg.

In den beginne was het strand rustig en mooi, en wij hoefden niet verder dan een paar honderd meter te lopen om alleen te zijn. Monique vond het heerlijk, en met afwisselend dragen en lopen kreeg zij haar longetjes vol heerlijk frisse zeelucht.

Hoog en droog
Bij Oom Henk op de schouder

Vanaf ons plekje, een beetje tegen het duin op, hebben we zitten genieten van het heerlijk vergezicht over zee en strand. Met onze kijkers konden we de schepen volgen op hun weg door de zilte golven. Ook zag je nogal wat jonge (éénjarige) zilvermeeuwen; wat zijn dat prachtige vogels.

Na een goed uurtje zijn de dames, Monique incluis, een bad gaan nemen. Dat vond Monique zo heerlijk, dat ze er opgetogen van was. Daarna hebben we wat gegeten en gerust. Na het rusten zijn de dames weer gaan baden, maar vreemd genoeg moest Moniqueje er niets meer van hebben; zij schreeuwde zelfs, waarvan ik een plaatje maakte en wat op de foto wel te zien zal zijn. Ik denk dat zij bang werd van de veel sterkere "vloedbranding", en ook omdat haar lichaam nu veel warmer was, en zij het koude water onaangenaam vond. Een poosje later stapte zij toch weer tussen mam en pap in door de golfjes, en parmantig liet zij zich tot aan haar borstje in het water brengen.

In de middag heb ik het zwempak van oom Henk aangetrokken, en ben ik voor het eerst na vele jaren gaan zwemmen. Het was voor mij van zomer 1939 geleden dat ik in zee gezwommen had. Hoewel ik het zwemmen in zee altijd gevaarlijk vind, en ik me nooit verder dan tot mijn borst waag, had het frisse bad mij toch goed gedaan, en lijk ik weer een ander mens na dat hete zandbad. Toch voelde ik wel dat zwemmen gauw te vermoeiend voor mij was. De middag hebben we in ledigheid doorgebracht, en we werden op de duur wel erg gestoofd door de zon. Het werd in de loop van de middag ook nogal druk, zodat het op sommige plaatsen wel iets van een "mierenhoop" had. Monique was zich al heel goed aan het wennen in het rulle zand, en zij speelde heel lief met haar schelpjes.

Tegen vijf uur zijn we gaan inpakken, en toen we op het plekje kwamen waar we met de chauffeur van de taxi afgesproken hadden hoefden we niet lang op hem te wachten, en reden wij spoedig naar huis toe, moe en slaperig van de zeelucht. Moniqueje lag bijna in m'n armen te slapen. Het was een dag om niet te vergeten.

Terug naar Fragmenten uit Dagboek over Monique